Het wordt stil: alles en iedereen om me heen vervaagt. Ik heb alleen nog oog voor het pure genot in mijn hand. Vol wellust staar ik ernaar en heel even weet ik niet hoe ik moet beginnen: likken, bijten of happen? Om dat keuzemoment nog wat uit te stellen eerst nog maar even ruiken. Ik twijfel, zuig dan verse zuurstof in m’n longen en hap…om me heen versplintert de wereld in duizenden stukjes.

[Lees meer…]

‘Ik mis de foto’s op Instagram, mam,’ zegt Roel zachtjes. ‘En het allerjammerste vind ik dat ik nu zelf geen mooie foto’s kan maken van wat ik zie als ik onderweg ben.’ Met het afpakken van de telefoon, is Roel z’n grote hobby op pauze gezet: foto’s maken. Ik kijk naar het beteuterde hoofd boven de keukentafel en voel een steek vanbinnen. ‘Pikkie, toch. Nog even volhouden, hoor. Dan mag je weer.’ ’t Is een bijzonder schrale troost. [Lees meer…]

Boven klinken apengeluiden uit de badkamer. Hard schreeuwen hoort bij het ochtendritueel van de jongens. Maar ik kan altijd nog harder schreeuwen. Grommend sta ik op en breek onderweg naar de trap bijna m’n benen over 3 vliegende dan wel rijdende Lego Technic voertuigen. Pure triomf op de vroege ochtend: the glorious return of Lego Technic. Het bewijs dat schermloos werkt.  [Lees meer…]

‘Kan ik jou vertrouwen, mam?’ Mijn oudste zoon kijkt me doordringend aan. Met een verlegen lachje om z’n lippen praat hij nog even door: ‘Ja, want jij bent ook echt heel erg. Dan zeg je dat je Four Plus van je telefoon hebt gegooid en dan zie ik je het toch weer spelen ’s avonds.’ Betrapt, keihard betrapt door m’n oudste zoon. [Lees meer…]