Steeds als het einde van een opdracht nadert, bekruipt mij een gevoel van onrust. Want…what’s next? In de ideale wereld valt opdracht na opdracht samen. In de echte wereld blijkt dit een stuk weerbarstiger. En dan komt het erop aan: loslaten.
Met een DISC-profiel dat naar de blauwe kant uitslaat, passen woorden als structuur en planning mij als een op maat gemaakte jas. Maar elk van deze eigenschappen heeft een ‘down side’. Ik lees zelfs ergens ‘dwangneurotisch’. Die vind ik wel erg bont, maar mijn zucht naar ‘alles lekker geregeld hebben’ is onmiskenbaar. En dat is niet altijd handig.
Je leest blog 4 / 5 over mijn 5 grootste leermomenten van de afgelopen 5 jaar.
Gotthardtunnel
In de zomer van 2015 stonden we in een lange file voor de Gotthardtunnel. Samen met vele anderen staarden we in 2 donkere kokers waar geen eind aan leek te komen. En hoewel het zonnetje buiten uitbundig scheen, stond mijn hoofd op ‘grijs en druilerig’. Want voor de vakantie rondde ik een klus af en erna… ja, wat dan? Geen idee.
Een groot, zwart gat waar geen einde aan kwam: letterlijk en figuurlijk.
Op dat moment ging m’n telefoon. Recruiter aan de lijn: of ik beschikbaar was voor een interimopdracht. Nog geen week later was de boel rond en ging ik aan de slag. Bleek de Gotthardtunnel toch niet zo’n monster te zijn als ik dacht.
Laat het los, laat het gaan
Net zoals mijn jongste zoon kan wakker liggen van de vraag ‘Wat zit er achter een zwart gat in de ruimte?’ kan de vraag ‘Wat wordt m’n volgende opdracht?’ mij uit m’n slaap houden. Ik ben er inmiddels achter dat staren in zo’n groot gapend gat hoort bij het werken als zelfstandige.
Ermee omgaan is punt 2. Blauw als ik ben, had ik het prettig gevonden als ik dit vooraf had geweten. Maar niets daarvan. De afgelopen 5 jaar ben ik door schade en schande wijs geworden.
Het zijn juist de onverwachte (telefoon)gesprekken – zoals toen bij de Gotthard – waardoor ik nu weet dat het wel goed komt. En dat het geen zin heeft om slaap op te offeren aan de vraag ‘Wie is de volgende?’
Van 2017 naar 2018
En zo vulde ook dit jaar zich weer met mooie klussen. Zonder vooraf opgesteld plan en met onrustige momenten. Dat blijft. Want ik wil toch echt graag continuïteit in m’n winkel.
Dit jaar ging ik van schrijfklus naar tijdelijke opvulling van een vacature tot vervanging van een zwangerschapsverlof bij de ‘organisatie van de Gotthardtunnel’. En toen daar drastische wijzigingen werden doorgevoerd, stond niet alleen de wereld van mijn collega’s te schudden op z’n grondvesten: ook die van mij.
De regering sleutelde verder aan de Wet DBA over de werkrelatie tussen zzp-ers en werkgevers. Het werd er allemaal niet duidelijker op en is het nog steeds niet.
‘Laat het los, laat het gaan’ zingt de songtekst van Disney’s Frozen. En nog meer snuggere teksten over ‘geen goed en fout’ en ‘grenzen verleggen’.
Wat 2018 gaat brengen? Zonder tegenbericht ben ik tot eind maart lekker aan de slag. En daarna…ik laat los en laat het gaan.
Geef een reactie