No screen challenge: bijna…

Op 1 april een appje krijgen van je zus dat ze ziek is en dus niet gaat winkelen, is geen grap. Ook m’n nichtje laat verstek gaan. Grieperig, zegt ze. Was het gisteren geen vrijdag? Sta je daar om half 8 in je keuken in een lege agenda te staren. En buiten begint het te regenen…

Primaire reactie: snaaien. Secundaire reactie: stompzinnig heen en weer swipen, want wat moet je anders met je tijd. Uitverkoren reactie: ontbijt klaarmaken. En besluiten om toch met Roel mee te gaan naar z’n korfbalwedstrijd.

Korfbalmoeder

Een paar jaar geleden werd Roel als klein padvindertje beëdigd. Inclusief bijpassend overhemd en sjaaltje. Dat was vlak voor de zomerstop. Toen de zomerstop voorbij was, stond ons padvindertje 3 nachten achter elkaar in onze slaapkamer te huilen. ‘Maar ik wil niet meer. Het is daarbinnen donker en we gaan bijna nooit het bos in.’ Einde scounting nog voordat het begon.

Maar wat dan? Keine Ahnung. Dat duurde even voort, totdat ik op een zaterdagmorgen één van z’n vriendjes zag fietsen met z’n moeder. ‘Hé, kijk, daar gaat Pepijn. Wat gaat hij nou doen hier?’ ‘Oh, die gaat korfballen, mam.’ De rest is geschiedenis. Ook Hidde besloot voor een korfbalcarrière te gaan. Prima plan, vond ik. Een fijne appelige sport, gemixt en geen fanatieke ouders langs de lijn.

Mandarijnen en league

Dat laatste is tot nu toe de grootste misvatting in m’n leven gebleken. Niks geen appelige sport. En niks geen niet-fanatieke ouders langs de lijn. Mezelf inbegrepen. Wat nog wel overeind staat, is het gemixt spelen. En da’s leuk: meiden en jongens leren al op jonge leeftijd sportief met elkaar om te gaan. Maakt ’t ook een tandje minder competitief. Of in elk geval anders competitief dan een setje jongens bij elkaar.

Korfbal is lifestyle. Inclusief apps, een eigen online platform en ongeschreven regels op de club. Zo kwam ik er deze winter achter dat het heel normaal is dat je als ouders wisselend een bak gepelde mandarijnen meeneemt voor het team tijdens de rust. Zie daar het symbool van import en authentieke korfbalouders: de mandarijn. Inmiddels doe ik keurig m’n ding, maar authentiek zal ik nooit worden.

En dan de competitie. ‘Wij’ spelen in de hoofdklasse. Momenteel woedt een zware strijd om een plek in de KorfbalLeague: de KNVB-landstitelcompetitie van het korfbal, zeg maar. En daar kun je – ook als niet-mandarijn – niet omheen. Resultaat? Met Roel vorige week zaterdagavond naar Papendrecht gereden om daar de hoofdklassefinale te kijken. Ons clubje redde het niet, maar vecht deze week en vanavond (as we speak) door voor een plekje in de felbegeerde league. Go, Avanti, go!

Confession hour

Langs de lijn is geen tijd voor de telefoon. Roel en z’n team wonnen glansrijk en ook Hidde kwam stuiterend thuis.  Vanmiddag ook geen schermverlangen door druktes. Inmiddels zit onze gast op de bank en is er nog altijd geen tijd voor het scherm. De verzuring hebben we overwonnen: we zijn er bijna!