Het wordt stil: alles en iedereen om me heen vervaagt. Ik heb alleen nog oog voor het pure genot in mijn hand. Vol wellust staar ik ernaar en heel even weet ik niet hoe ik moet beginnen: likken, bijten of happen? Om dat keuzemoment nog wat uit te stellen eerst nog maar even ruiken. Ik twijfel, zuig dan verse zuurstof in m’n longen en hap…om me heen versplintert de wereld in duizenden stukjes.
Ondertussen stuurt de zon haar warme, goudgele stralen naar beneden. Schijnt met haar voorjaarskracht op het ene stukje aarde waar ik sta. Ik draai m’n gezicht omhoog om de zonnegloed op te vangen. Langzaam kom ik tot mezelf en vang ik flarden van gesprekken op. In het Nederlands, Engels, Spaans en iets Aziatisch. Ze vallen stuk voor stuk stil als ook deze monden zich sluiten om zomerse, koude, zoete verleiding.
IJsjesdag
Het is ijsjesdag vandaag. Een prima alternatief voor ‘rokjesdag’. De heren hier doen niet aan rokjes en mijn onderstel zit nog vol winterse butsen en builen. Variërend in grootte, vorm en kleur. Van donkerzwart tot lichtgroen al dan niet met een korst opgedroogd bloed erop.
IJsjesdag is de dag waarvoor je de winter overleeft. IJsjesdag betekent het begin van alles waar het voorjaar en de zomer voor staan: lange avonden, lekker weer, slippers en blote benen, bier op het terras en plonzen in het halflekke zwembad in de tuin.
Ik twijfel, zuig dan verse zuurstof in m’n longen en hap…om me heen versplintert de wereld in duizenden stukjes.
Eerder vanmorgen kom ik op het lumineuze idee om – samen met Hidde – Roel vanmiddag tegemoet te fietsen als hij uit de plusklas komt. Om dan met z’n drietjes een ijsje te eten in de stad. Hidde staat nog altijd te slapen onder de douche als ik hem vraag of hij dat een goed idee vindt. Geen wekker die tegen zo’n opmerking op kan rinkelen: meteen klaarwakker. Eenzelfde reactie bij Roel. En zo gaat dag 4 van de no screen challenge de geschiedenis in als ‘ijsjesdag’.
Ook Wiebe is wel voor een ijsje te porren en dus sta ik vanmiddag met m’n 3 liefdes in de rij bij De Lelie. Typ op Instagram #hetlekkersteijsvandelft in (ik doe dat nu even niet uiteraard) en je snapt ‘t. Daar op de gracht – onder toeziend oog van de Oude Jan – proosten we met onze ijsjes op de lente. Samen happen, likken en bijten schept een band. Tegen deze verleiding is geen kruid gewassen. Zelfs ongelimiteerd spelletjes spelen op je iPad verbleekt bij een ijsje van De Lelie.
Confession hour
Er valt niets te confessen vandaag. Wel moest ik grinniken. Roel fietst iedere donderdag van school naar de plusklas en dan belt hij altijd even. Maar vandaag niet. En mijn telefoontje naar hem bleef onbeantwoord. Het schermloze leven is kennelijk al heel normaal. Of is het de niet-sexy reputatie van de Nokia waardoor het apparaatje angstvallig in de rugzak blijft? Volgende week weet ik meer.
Geef een reactie