‘Ik mis de foto’s op Instagram, mam,’ zegt Roel zachtjes. ‘En het allerjammerste vind ik dat ik nu zelf geen mooie foto’s kan maken van wat ik zie als ik onderweg ben.’ Met het afpakken van de telefoon, is Roel z’n grote hobby op pauze gezet: foto’s maken. Ik kijk naar het beteuterde hoofd boven de keukentafel en voel een steek vanbinnen. ‘Pikkie, toch. Nog even volhouden, hoor. Dan mag je weer.’ ’t Is een bijzonder schrale troost.
Dag 3 van de no screen challenge: het schermloze leven wordt langzaam ‘business as usual’. Ik gedij prima met het puur huishoudelijke gebruik van mijn telefoon en Roel taalt er inmiddels nog nauwelijks naar. Met uitzondering van z’n foto’s dan.
Hobbyfotograaf
Een paar jaar geleden liep Roel ineens met een oud digitaal cameraatje door het huis. Alles wat hij voor de lens kreeg, werd vastgelegd. Van ‘wazig’ tot ‘haarscherp’. En regelmatig kwam hij langs om de foto’s over te zetten op de computer. Tot het moment dat het kabeltje ineens spoorloos verdwenen bleek. Foto’s voor eeuwig op de camera en Roel ontroostbaar. Einde hobby.
Tot afgelopen december in Zuid-Afrika. Daar had hij z’n iPhone standaard in z’n zak. En maar foto’s maken. De mooiste liet hij dan aan het einde van de dag zien en de allerallerbeste plaatste hij als ‘foto van de dag’ op z’n Instagramaccount. En echt – oké, enigszins bevooroordeeld – d’r zitten pláátjes tussen. En achter iedere foto een verhaal. Met stip op 1 een zwart-wit foto genomen in Soweto (die bovenaan dit stukkie). Dat is niet alleen een mooie foto: er zit ook een ontroerend verhaal achter.
Op de fiets van en naar school, terug uit tennis: ik vraag me regelmatig af waar hij toch blijft. Doodongerust als hij doodgemoedereerd het pad op komt fietsen enthousiast zwaaiend met z’n telefoon. ‘Ik heb toch zulke mooie foto’s gemaakt net! Ben er ff voor in de berm gaan liggen, hoor. Anders kreeg ik de horizon niet recht.’ Ouwe hobbyfotograaf…
Vooruit dan maar
En dan snap ik hem als hij – een tikkie verdrietig – zegt dat hij z’n foto’s mist. Op Instagram volgt hij ook fotohelden zoals Frans Lanting. Het kwijl loopt dan nog net niet langs z’n kin naar beneden: ‘Wow…als je dát kan…’ Na het eten heb ik voor hem ingelogd op z’n Instagramaccount, zodat hij even heel snel door z’n tijdlijn kon scrollen. Nu kan hij er weer even tegen. Mocht je ‘em willen volgen: @roel0406. Kan wel even duren voordat hij je ‘accepteert’. Pas maandag mag hij weer op z’n telefoon…
Confession hour
Er valt vandaag weinig op te biechten. Ik zei het al: business as usual. Hidde speelde vandaag bij een vriendje van wie de moeder mijn blogjes leest. Ze appte: ‘Ze hebben nog geen iPad aangeraakt vanmiddag, hoor.’ Duimpje van mij terug en ‘Ik zou nu eigenlijk niet moeten appen.’ Leuk om te lezen dat jullie met ons meeleven.
Wat denk je: kunnen we er een jaarlijks terugkerend groter ding van maken? Zou helemaal niet verkeerd zijn. Voor niemand.
Geef een reactie