Oma

Zwijmelend keek het meisje naar de grote foto op de achterkant van de Vorsten. ‘Kijk eens, oma, wat een knappe prins. Met hem zou ik wel willen trouwen. Denkt u dat dat kan?’ Oma schudde resoluut haar hoofd: ‘Nee, kind. Daar ben je veel te mannelijk voor.’

Het meisje zuchtte. Oma had gelijk. Ze was niet zo charmant. Ookal deed ze nog zo haar best: deuren knalden in het slot en ze ging als een stampende olifant de trap op. Maar toch…die prins…die deed toch ook weleens iets onprinselijks?

Prinsessenjurken en flonkerende stenen

Ondanks oma’s resolute antwoord, droomde het meisje verder van een huwelijk met haar prins. Iedere maand als de ‘Vorsten’ op de mat lag, dook ze er bovenop. Stond hij er weer in? Dan vergaapte ze zich aan de prinsessenjurken, flonkerende sieraden en tiara’s. Samen met haar oma analyseerde ze iedere edele vrouw tot op detail. En gelukkig was oma dan ook kritisch voor koninginnen en prinsessen…

Je had een jongen moeten wezen

De jaren verstreken: het meisje bleef fan van het blad Vorsten en deed haar best om wat subtieler door het leven te gaan. Maar hoe ze het ook probeerde: haar pogingen mislukten meestal faliekant. Oma zuchtte: ‘Jij? Jij had een jongen moeten wezen.’ (in Huizers dialect)

Dat vond het meisje niet zo leuk. Want ze was echt heus wel een meisje-meisje. Hield ze niet net zo als oma van vorstelijke foto’s waar de pracht en praal van af spetterden? Zeurde ze haar moeder niet regelmatig aan het hoofd voor het kekke rokje dat ze in de etalage had gezien? Maar dan was het rokje te kort en haar passen te groot. ‘Kind, dat doen die prinsessen toch ook niet? Zie je nou?!’

Oneliner…

Je had een jongen moeten wezen: oma’s quote heeft me nog lang achtervolgd. Is een heuse oneliner geworden die me regelmatig – met valse grijns – door broers en zus onder m’n neus werd gesmeerd.

…met kern van waarheid

Oma zou vandaag 100 jaar geworden zijn. In 1997 overleed ze: ze weet niets van mijn huidige leven. Niet dat ik m’n prins gevonden heb en ook niet dat ik nog steeds graag korte rokken draag, m’n passen even groot als vroeger zijn en dat deuren nog regelmatig uit m’n handen knallen.

Ook niet hoeveel ik van haar heb: net als zij dol op mode en sieraden. Net als oma een kast vol kleding en gek op schoenen met (hoge) hakken. En altijd parate kennis van het koningshuis. Zonder de Vorsten, want tegenwoordig is er internet.

 

Ze weet ook niet dat ik inmiddels kan lachen om haar oneliner: er zit toch echt een kern van waarheid in. Want vanmorgen – op haar 100^ste geboortedag – struikelde ik over m’n eigen voeten en liep per ongeluk onze puppy omver…