Die vroege woensdagmorgen sta ik bij het plaatselijke benzinestation. Met een zelfgenoegzaam lachje om mijn lippen doe ik m’n telefoon weer in mijn tas en vang mijn eigen blik op in de achteruitkijkspiegel. Ik zie een tevreden blik. Een triomfantelijke blik. Het zelfgenoegzame lachje verandert langzaam in een triomfantelijke grijns. Om vervolgens in schaterlachen uit te barsten. ‘Zo. Poep maar. Ik heb gewoon ‘nee’ gezegd.’
Terwijl ik m’n witte bolide volgooi met brandstof, denk ik terug aan het telefoongesprek van zojuist. Kort, maar krachtig. En mijn schaterlach waard.
Poep maar
Onderweg van de basisschool van mijn kinderen naar het tankstation piept mijn telefoon. Met een snelle blik op het scherm (nee, ik rij niet offline) zie ik dat het een berichtje van mijn oudste zoon is:
Ik zucht en onderdruk de neiging direct te reageren, zoals ik eigenlijk altijd doe. ‘Poep maar,’ denk ik. ‘Kijk maar hoe je het oplost.’
Binnen 5 minuten gaat mijn telefoon:
‘Hoi, met mamma!’
‘Hoi, mam, met mij,’ klinkt het zacht en twijfelend aan de andere kant van de lijn.
‘Hoi,’ reageer ik. Kordaat, afhoudend.
‘Eh…eh….’ Mijn kordate toon heeft duidelijk effect. Hij twijfelt over zijn vraag. Haalt diep adem, schraapt z’n keel en stelt ‘em toch: ‘Eh, mam. Ik eh…’
Zonder af te wachten, antwoord ik: ‘Het antwoord is nee.’ Een piepende telefoon vertelt me dat de verbinding is verbroken. En ik lach mijn zelfgenoegzame lachje.
Laat los!
Met een volle tank rij ik naar huis. Ik denk aan de dag precies een week eerder. Het was de dag waarop de column van een collegazonenmoeder viral ging. Een heerlijk herkenbaar verhaal over de beschermende liefde van moeders voor hun zoons. Betuttelende liefde. Allesoverheersende en controlerende liefde. Haar claim is simpel:
Wees beschikbaar, wees lief maar laat ze het allemaal lekker zelf uitzoeken. Op school, bij de sportclub en overal. Het is hun leven en niet het jouwe.
Al waar ik keek op sociale media: het blog was overal. En een blog gaat niet zomaar viral. Dan zit er kennelijk een kern van waarheid in. Elementen waarin je je herkent. Alleen de titel al triggerde mij. ‘Moeders van zonen’: dat ben ik! Ik heb er 2. En ik doe precies hetzelfde als Julie – de schrijfster van het verhaal – lang heeft gedaan: voorkauwen, betuttelen, 30x vragen en regelen. Handig? Nee. Resultaat? Niet het gewenste. Stug doorgaan? Eh…ja. Tijd voor verandering? Ja!
Daar bij het tankstation trapte ik de verandering af. Trots op mijn eerste daad van verzet, zie ik in gedachten hoe Julie een rondedansje doet: ‘You go, girl!’ Ik ga bij haar staan en highfivend doen we samen de polonaise.
I’m gonna do what I’ve got to do
Schaterlachend cruise ik door de polder onderweg naar huis. Anne-Marie en Sean-da-Paul knallen uit de speakers terwijl ze zingen over de liefde van een moeder voor haar zoon. ‘I’m gonna do what I’ve got to do’ zingt Anne-Marie. En dat is inderdaad precies wat ik ga doen. Stoppen met regelen en controleren. Worden we allemaal beter van.
Gymmen in winterkleren
Die dag komt mijn zoon erachter dat gymmen in winterkleding niet optimaal is. Twee dagen later fietst hij weg. Met z’n gymspullen. Uit zichzelf. Ik zwaai hem uit en denk aan Julie: ‘Ze kunnen het – echt.’
Geef een reactie